Onderstaand filmpje geeft een goed beeld over wat Osteopathie inhoudt en beantwoord diverse veelgestelde vragen.

Geschiedenis

Osteopathie heeft zijn oorsprong in de Verenigde Staten rond 1870, met als grondlegger dokter Andrew Taylor Still (1828-1917). Still was een klassiek geschoold arts die drie van zijn zonen verloor aan een meningitis-epidemie. Hij twijfelde aan de volledigheid van zijn kennis en leerde vervolgens het lichaam op een andere manier te bekijken. Still keek er niet alleen naar, maar probeerde er deel van uit te maken. Na dissecties van lichamen kwam hij tot inzicht dat gezond weefsel een zekere mate van beweging moet vertonen en dat beperkingen daarin een nadelige invloed kan hebben op onze gezondheid.

Zijn experimentele bevindingen integreerde hij met zijn klassiek geschoolde medische werkwijze en zo ontwikkelde hij het osteopatisch concept. Still ontdekte een manier om met zijn handen weefsels met verminderde beweeglijkheid op te sporen en te behandelen. Deze behandelwijze was toen én is nu nog steeds actueel omdat het lichaam op een eenvoudige en subtiele wijze wordt aangezet om zichzelf te herstellen.

Still’s behandelmethoden werden door de medische wereld niet geaccepteerd. Als gevolg daarvan werd in verschillende staten een verbod uitgevaardigd om osteopathie uit te oefenen. Uiteindelijk kon men niet om de resultaten heen. Osteopathie is in Amerika sinds 1966 wettelijk erkend en geïntegreerd in de reguliere gezondheidszorg. Via Engeland en Frankrijk krijgt Osteopathie in Nederland meer en meer bekendheid.

Osteopathie is een manuele, diagnostische en therapeutische benadering voor het behandelen van de mobiliteit van bindweefsel in het algemeen en voor het vaststellen van het aandeel hiervan in het ontstaan van pijn, functie stoornissen en een minder optimale gezondheid.
Voor een optimale functie heeft elke structuur in het lichaam een eigen specifieke mobiliteit. Daar waar deze verstoord is, is de osteopathische behandeling gericht op herstel van deze mobiliteit. Door het herstel van mobiliteit kan de functie geoptimaliseerd en pijn verminderd worden met als doel een betere gezondheid van de patiënt.
Er wordt gesproken van een osteopathische dysfunctie indien er sprake is van een verminderde of veranderde functie met als oorzaak een verminderde of veranderde mobiliteit van bindweefsel. De osteopaat onderzoekt de patiënt op osteopathische dysfuncties en poogt deze te herstellen. De osteopaat heeft de kennis en kunde om verbanden te leggen en de interactie tussen verschillende structuren in het lichaam vast te stellen. De interacties in het lichaam kunnen per persoon verschillend zijn. Een verminderde mobiliteit van een bepaalde structuur kan bij de ene persoon een volledig ander klachtenbeeld geven dan bij een ander persoon. Vaak is er sprake van een keten aan dysfuncties, ontstaan door eerdere dysfuncties en daarop volgende compensaties. Dit in samenhang met zijn genetisch aangelegde en door levensontwikkeling verworven totale functionaliteit. De belangrijkste schakels bepalen uiteindelijk het klachtenbeeld. Iedere patiënt wordt daarom individueel benaderd.